De lange weg naar een betrouwbare C310

Als je 2.600 kilometer wilt gaan rijden op een oude Honda C310, dan wil je zeker weten dat die motor in topconditie is. Daarom koos ik ervoor om het blok professioneel na te laten kijken. Een verstandige keuze, zou je denken. Alleen liep het dit jaar behoorlijk anders – de wet van Murphy had zich namelijk goed genesteld in het motorblok.

Laat ik vooropstellen: dit is geen tirade tegen de specialist. Wat ik wil doen, is mijn ervaring delen. Misschien heb jij er als lezer wat aan als je zelf met een C310/320 rijdt, of gewoon omdat je de techniek en het geduld dat hierbij komt kijken, herkent.

Het begin van de ellende

Vorig jaar in Spanje merkte ik al dat de C310 het zwaar had in de bergen. Het blok had het moeilijk, kwam vermogen tekort, en maakte een jankend geluid dat me zorgen baarde. Volgens de specialist was dat janken normaal. Het vermogensprobleem zou wél opgelost kunnen worden. Geen behoefte aan snelheid (dan had ik wel een vakantie op de motor geboekt), maar trekkracht – tork – dat was waar ik naar op zoek was.

Toen ik op 1 maart eindelijk “Ko de Boswachter” (zoals ik mijn C310 liefkozend noem) weer kon ophalen, was ik blij. De motor moest wel opnieuw ingereden worden, dus zodra de zon begon te schijnen, maakte ik ritten. Zonder doel, gewoon kilometers maken. Maar op 15 maart, vlak voor de 4taktwinkel in Zwolle, sloeg de motor ineens af. En dat was het begin van 94 koude kilometers op een C310 die niet harder ging dan 25 km/u en bij elke gasafname afsloeg.

Zoektocht naar de oplossing

Thuis begon ik met de elektra. Nieuwe contactpunten, een condensator – er was zelfs een bobine op de markt met ingebouwde condensator, wat sleuteltijd zou schelen. Maar die gaf geen vonk. Toen we de condensator loskoppelden, wél een onderbreking. Kortsluiting dus. Een nieuwe besteld, buiten het blok gemonteerd, alles netjes gesoldeerd, en met de oude bobine (slechts twee jaar oud) kreeg ik weer een mooie vonk. En ja hoor, de C310 liep als een zonnetje. Althans, even.

Want zodra het blok warm werd, kwam het vermogensverlies weer terug en sloeg hij opnieuw af. De carburateur vervangen voor de originele hielp niets. Dus weer terug naar de specialist.

Nieuwe problemen, nieuwe pogingen

De diagnose: verkeerd gemonteerde veertjes bij de tuimelaars en geen klepspeling. Vreemd. De klepspeling werd opnieuw afgesteld, en ik kon weer op pad. Maar een week later, in Groningen, gebeurde exact hetzelfde. Geen klepspeling meer. Hoe kan dat? Thuis besloot ik de originele set weer te monteren. Maar het vertrouwen was weg. Zo’n lange rit? Geen optie meer. Financieel was het ook niet meer te doen – onze zeilschouw kost jaarlijks minder, inclusief liggeld en winterstalling, dan deze C310 me dit jaar gekost heeft.

De doorbraak

Na een week adverteren op Marktplaats begon het te knagen. Een slechte nacht bracht me bij de stoterstangenspecialist in Noord-Nederland. Zijn analyse was helder: De pasrand van een naar 44 mm geboorde cilinder wordt te smal, waardoor er teveel druk op de koperen koppakking ontstaat. Deze vervormt door de hoge temperatuur, de cilinderkop zakt weg – en weg is je klepspeling.
Soms trekt de kop zelfs scheef, waardoor de O-ringen niet meer goed afsluiten en er olielekkage optreedt. Bovendien is dit geen geautoriseerde Honda setup.

Gelukkig was de originele cilinder nog beschikbaar. Ook een lekkende uitlaatklep en te slappe klepveren werden aangepakt. En dat was niet alles: de carburateur bleek een vlotterbakje van een CD-model te hebben, met afgezaagde steunen om het passend te maken. Geen wonder dat een originele niet meer paste. Een originele Kehin-vlotterbak mét 85 sproeier bleek wél perfect te werken.

En ja – het kabaal dat nu nog resteert, lijkt van een nokkenaslager te komen, dus er is nog werk aan de winkel. Maar het einde is in zicht.

Dankwoord

Dank aan Ivo voor de service, Hans Maarsen voor het meedenken, Hans Beenen voor de heldere kijk en de geweldige hulp, en Klaas Koopmans en Ewout van Scheijen voor het geduldige luisteren naar mijn frustratie en wanhoop. Dankzij jullie lijkt het erop dat ik over twee weken toch écht op weg ga – met vertrouwen.